Paradiso

Poehé, dat was eventjes goed. Gisteren hebben we met Frank een goed gesprek gehad over onze hele bijdrage aan het Paradiso project. Met zijn allen zijn we tot een goede conclusie gekomen die Laurens op de volgende manier heeft verwoord:

Als wij als ontwerpers dicht bij ons vak blijven denken we bij het horen van het woord reprografie aan een reproduktie van een origineel en aan een vermenigvuldiging van die reproduktie. Dit kan bijvoorbeeld door middel van drukwerk wat in de 4 kleuren Cyaan, Magenta, Yellow en Zwart (Key-colour) ofwel CMYK gedrukt wordt. Dit zijn eigenlijk vier lagen over elkaar. Zo werkt het ook met ons concept voor de visuals die wij gaan maken voor het Repro project. Ons team bestaat uit 5 mensen. Aan de hand van de muziek die de band gaat spelen zoeken wij per nummer een uitgangspunt van waaruit wij te werk gaan. Het beeldmateriaal wat we bij dit uitgangspunt of onderwerp maken bestaat uit meerdere lagen. Ieder van onze groep maakt per nummer 1 laag bij het daarvoor gekozen onderwerp/uitgangspunt. Zo kan je denken aan een videolaag, een laag die uit een structuur of textuur bestaat, een laag die alleen uit kleurenfilters bestaat, een laag die uit typografie bestaat, een laag die uit animatie bestaat, dit alles afhankelijk van het onderwerp/uitgangspunt. Iedere laag bevat een mate van transparantie waardoor je ze over elkaar kan zetten zodat er nieuw beeld ontstaat. Dat wil dus zeggen dat de beelden die we uiteindelijk laten zien nooit exact hetzelfde zijn. Je kan je voorstellen dat wanneer een nummer zich naar een climax toe werkt er meerdere lagen te zien zijn, terwijl er bij bepaalde rustige gedeeltes in de muziek juist gekozen wordt voor sfeerbeelden in combinatie met alleen de typografische laag (bijvoorbeeld flarden van bekende songteksten die over het desbetreffende onderwerp gaan). Middels dit systeem kunnen we zowel eigen beeldmateriaal als bestaand beeldmateriaal door elkaar mixen. We communiceren het thema Repro middels de vorm waarin we het beeldmateriaal gieten. De bedoeling is dat we onszelf waar nodig obstructies opleggen (beperking in het aantal te gebruiken lettertypes per nummer bijvoorbeeld, of het kleurgebruik wat we vastleggen) waardoor het geen ratatouille wordt maar waardoor je toch niet exact weet wat je collega-ontwerper maakt zodat het uiteindelijke beeldmateriaal altijd beeld oplevert wat je eigen fantasie voorbijgaat.

Vandaag hebben we het er ook met het Conservatorium, Davy de Wit, Danny Sahupala en Manon Koers van Paradiso-Melkweg Productiehuis. Gaande het gesprek werd voor ons ook (eindelijk) goed duidelijk wat ze nu precies willen. Het blijkt dat het hele project meer om het proces draait dan om een uiteindelijk kneiterend optreden -natuurlijk ook belangrijk. Het gaat een drukke tijd worden heb ik zo het idee, maar ik heb er wel erg veel zin in... Ik ben al een beetje aan het pielen geweest met het thema Repro voor mogelijke flyers en ander drukwerk, en dan vooral met overdrukken en schaduwen die elkaar versterken.